გვანცა ჭიაბერაშვილი სამცხე-ჯავახეთის სოფელ საროს დედათა მონასტერში ცხოვრობს. სარო ძველი სოფელია, მთავარანგელოზთა დასის სახელობის ტაძარი მეშვიდე-მერვე საუკუნისაა. მონასტრის ძირითად წყაროს ხელსაქმე წარმოადგენს. გვანცაც სწორედ ამით არის დაკავებული. ის თვითნასწავლი მხატვარია. ეს ნიჭი მას წინაპრებისგან გადმოეცა და მუდმივად ცდილობს, ამ მხრივ რაიმე ახალი ისწავლოს და მუდამ წინ იაროს.
„თვითნასწავლი მხატვარი ვარ. ხატვის ნიჭი გენეტიკურად მაქვს, ბევრი ხელოვანი მყავს ნათესავებში. უმეტესად, ფანქარში ვხატავ. თუმცა, ვხატავდი ზეთის საღებავებით და აკრილითაც. ახლა გადავედი ბუნებრივ საღებავებზე, პიგმენტებზე, რომელიც კვერცხითა და ძმრით იხსნება.
პორტრეტების ხატვა ყველაზე მეტად მიყვარს. ახლა კი ვცდილობ ხატწერის შესწავლას. მიყვარს, როდესაც ვვითარდები და რაღაც ახალს ვსწავლობ… მონასტერში ვცხოვრობ, აქ ვისწავლე ქარგვა და ქსოვა. ბავშვობაში დიზაინერობითაც ვიყავი დაინტერესებული და ტანსაცმლისა და ფეხსაცმლის ესკიზებსაც ვხატავდი. მსიამოვნებს, როდესაც რაღაც ახალსა და განსაკუთრებულს ვქმნი“.
როგორც გვანცა აღნიშნავს, მონასტერში ცდილობენ, შექმნან ხარისხიანი ნამუშევრები. ისინი ადამიანებს მრავალფეროვან არჩევანს სთავაზობენ.
„მონასტრის ძირითადი საარსებო წყარო ხელსაქმეა. ამიტომ, ვცდილობთ, გვქონდეს მრავალფეროვანი და ხარისხიანი ნამუშევრები. ძველი ქართული ორნამენტებით ვქარგავთ ჩანთებს, საფულეებს და სამაჯურებს. ვქსოვთ ქუდებს, ფაჩუჩებს, ჩანთებს. ვაკეთებთ სამაჯურებს, ნაძვისხის სათამაშოებს, ბრელოკებს, თმის სამაგრებს. ტელეფონის ჩასადებებს“, – ამბობს გვანცა ჭიაბერაშვილი „თბილისი თაიმსთან“ საუბრისას.
Discussion about this post