იშვიათია ოჯახი, რომლის ოთხი თაობა, ისე თანაბრად იყოს ცნობილი, ნიჭიერი და შემოქმედებითი, როგორც ეს ჩარკვიანების ოჯახის შემთხვევაშია. ექსკლუზიურად ”თბილისი თაიმსის” მკითხველს ჟურნალისტი, დიპლომატი, პოლიტიკოსი, საზოგადო მოღვაწე, მწერალი, შემოქმედი გელა ჩარკვიანი მოუყვება ცეკას პირველ მდივან კანდიდ ჩარკვიანის, მეფე ირაკლისა და მეფის ასულ ნანას ცხოვრებისეულ დეტალებსა, ასევე გაიგებთ, როგორ იზრდებოდა მეფე ირაკლი ჩარკვიანი და რა გეგმები აქვს მომავალში გელა ჩარკვიანს.
თავდაპირველად თქვენს ბავშვობაზე მოგვიყევით, მამათქვენი ცეკას პირველი მდივანი იყო, ამიტომ მისი შვილობა არც ისე ადვილი იქნებოდა თუმცა, წიგნის „ინტერვიუ მამასთან“ ანოტაციაში ამბობთ, რომ „კანდიდ ჩარკვიანის შვილობას თქვენთვის პრობლემა არასდროს შეუქმნია“, როგორი იყო თქვენთვის ცხოვრება საბჭოთა კავშირის პოლიტიკურ რეალობაში?
ჩემთვის რთული ნამდვილად არ იყო საბჭოთა კავშირში ცხოვრება. საბჭოთა რეალობა რაც იყო ყველასთვის ცნობილია. ბუნებრივია, იყო ძალიან ბევრი შეზღუდვა, თავისუფლების ხარისხი იყო ძალიან დაბალი. როგორც ყველასთვის სირთულეები იყო, მაგრამ მამაჩემის შვილობას ჩემთვის არანაირი სირთულე არ შეუქმნია. ადამიანი ყველაფერს ეჩვევა, ყველანაირ პოლიტიკურ სისტებას ეგუება, განსაკუთრებით რთული იყო ეს ყველაფერი მათთვის, ვინც საბჭოთა წყობილებას ებრძოდა, მაგრამ მე დისიდენტი არასდროს ვყოფილვარ, ამიტომ შედარბით მარტივი იყო ჩემთვის ეს ყოველივე.
ქალბატონ ნანა თოიძეზე რას გვეტყვით? თქვენი სიყვარული ქალბატონი ნანასადმი ცნობილია და ბევრი წყვილისთვის სამაგალიტოც კი, როგორია ბატონი გელას თვალით დანახული ქალბატონი ნანა როგორც ქალი, დედა და მეუღლე?
ქალბატონი ნანა უპირველეს ყოვლისა იყო ქალი, მიმაჩნია, რომ ის ძალიან ქალური იყო თავისი ბუნებით. იყო ძალიან კარგი დედა, რადგანაც შვილები უყვარდა განსაკუთრებულად, საერთოდ ბავშვები არ უყვარდა, თუმცა შვილები გამორჩეულად უყვარდა. მაშინაც კი, როდესაც ირაკლი რუსეთში იყო და უკვე ძალიან დიდი იყო ასაკით, ნანა ვერ იძინებდა სანამ არ დარწმუნდებოდა, რომ სახლში იყო და ეძინა. მაშინ მობილური ტელეფონი არ არსებობდა, სატელეფონო სისტემა მოშლილი იყო და საზღვარგარეთ დარეკვა ჭირდა, მახსოვს, დილამდე რეკავდა ყველგან, რომ გაეგო ირაკლი სახლში იყო თუ არა, იყო განსაკუთრებულად კარგი დედა. ნანა იყო ძალიან ჩუმი, ჩემთან და ახლო მეგობრებთან ლაპარაკობდა, მაგრამ სადმე სუფრასთან თუ მოხვდებოდა, შეიძლება რამდნეიმე საათის განმავლობაში საერთოდ არ ელაპარაკა. ძალიან მოლაპარაკე ადამიანი არ იყო. საერთოდ ასეთი ადამიანები იდუმალებით არიან მოცულები, ქალები, რომლებიც ძალიან ბევრს ლაპარაკობენ და მთლიანად იხსნებიან უინტერესო ხდებიან. ნანა სფინქსი იყო თავისი ბუნებით, ასეთი ადამიანების მთლიანად შეცნობა შეუძლებელია და რჩება რაღაც იდუმალი, რაც ყოველთვის ინტრიგას იწვევს და სიყვარულს აძლიერებს. ჩვენ შევხვდით ძალიან ადრე, 18 წლის ასაკში, ძალიან დიდხანს ვცხოვრობდით ერთად, შეიძლება ვაჭარბებ სხვისთვის, მაგრამ ის ჩემთვის ნამდვილად ასეთი იყო.
ბატონო გელა, პოლიტექნიკური უნივერსიტეტის შემდეგ სწავლა ჭავჭვაძის უცხო ენათა ინსტიტუტში განაგრძეთ, შემდეგ კი გაიარეთ ასპირანტურა 70-იან წლებში აშშ-ში, სწორედ იმ პერიოდში როდესაც აშშ-ში ახალგაზრდული რევოლუცია მწიფდებოდა, როგორც თქვენს ერთერთ ინტერვიუში ამოვიკითე, ამერიკამ თქვენს მსოფლმხედველობაში ძირეული ცვლილებები მოახდინა, რა ცვლილებებზეა საუბარი, რა შეცვალა ამერიკამ თქვენს აზროვნებაში?
70-იანი წლების ამერიკა არ იყო ჩვეულებრივი ამერიკა. ახალგაზრდული რევოლუცია და ანტისახელმწიფოებრივი განწყობა მართლაც იყო ახალგაზრდობაში. ძნელი სათქმელია ისინი რას აპროტესტებდნენ, მათ უნდოდათ კიდევ უფრო მეტი თავისუფლება, მაგრამ რას ნიშნავდა მეტი თავისუფლება ძნელი სათქმელია. ეს იყო პროტესტი არა მთავრობის მიმართ, არამედ კონსერვატიული საზოგადოების მიმართ, რადგანაც თავისუფლებას ზღუდავს არა მარტო მთავრობა, არამედ თვითონ საზოგადოებაც. მე არ ვიყავი ძალიან იზოლირებული საბჭოთა პერიოდში, ვკითხულობდი, თუმცა წყაროები, ინფორმაციები მაშინ ადვილად მისაღწევი არ იყო. ვუსმენდი რადიოს, რომელსაც ახშობდნენ მაგრამ მაინც ვუსმენდი, ასე, რომ ინფორმაცია მქონდა ამერიკაზე, მაგრამ საბჭოთა კავშირიდან ჩასული ადამიანისთვის ეს ყველაფერი მაინც იყო უცნაური. მე ჩავედი მიჩიგანის უნივერსიტეტში და პირველი, რაც დავინახე იყო ის, რომ ადამიანები ვიზუალურად იყვნენ წარმოუდგენლად განსხვავებულები, გრძელი თმებით, შორტებში, დახეული ჯინსებით. მაშინ საბჭოთა კავშირში ჩვეულებრივი ჯინსიც კი ძალიან უჩვეულო იყო. სტუდენტს არ შეეძლო საბჭოთა კავშირიდან გასვლას, არც ყველა ასპირანტს, ეს იყო ძალიან რთული პროცესი, თითოეული ადამიანის წასვლისთვის რაიკომში უნდა მოეცათ დახასიათება, შემდეგ ცეკას გადაწყვეტილება უნდა მიეღო, შემდეგ კი მოსკოვის ცეკა უნდა დათანხმებოდა გადაწყვეტილებას. სტუდენტებს არ უშვებდნენ ქვეყნიდან, რადგანაც თვლიდნენ, რომ სტუდენტი ადვილად შეიძლება მოექცეს გავლენის ქვეშ და შესაძლოა სხვა ქვეყანაში მოინდომოს დარჩენა და უღალატოს სამშობლოს. საბჭოთა კავშირი ერთადერთი ქვეყანა იყო, სადაც იმის კი არ ეშინოდათ, რომ ვიღაც შემოიჭრებოდა, პირიქით ეშინოდათ, რომ აქიდან გაიქცეოდა ხალხი. ძალიან სასაცილოა, როცა ადამიანს არ უშვებ გარეთ, რადგანაც გეშინია, რომ ის იქ არ დარჩეს. თქვენ მკითხეთ საბჭოთა კავშირზე, ვცხოვრობდით ნორმალურად მაგრამ ეს ყველაფერი ძალიან სასაცილო იყო. ეს წლები ამერიკისთვის განსაკუთრებით მძიმე იყო, რადგანაც იყო ომი ვიეტნამში, სტუდენტები კი აპროტესტებდნენ, რომ სახელმწიფოს ისინი ომში მიყავდა. მაშინ პრეზიდენტი იყო ნიქსონი, პრეზიდენტის გამოსვლისას სტუდენტებმა ატეხეს სიცილი, საბჭოთა კავშირში მსგავსი რამ ვინმეს, რომ გაებედა აუცილებლად ციხეში გამოამწყვდევდნენ, მე კი ვიცოდი, რომ ამერიკაში ასე ხდებოდა, მაგრამ როცა ამას ვუყურებდი ძალიან უჩვეულო იყო, მათთვის კი ჩვეულებრივი ამბავი იყო კრიტიკულად შეეხედა მთავრობისთვის. ვხედავდი, რომ ეს იყო ძალიან თავისუფალი ხალხი, მაგრამ შენი თავისუფლება არ უნდა გასცდეს იმ ზღვარს, რომ სხვისი თავისუფლება დაარღვიო. ამერიკაში სწავლის პერიოდში დავინტერესდი სოციოლოგიით, შემდეგ როდესაც დავბრუნდი დავიწყე ლექციის კითხვა ამ საკითხზე, ოღონდ სხვა სათაურით, რადგანაც მიწევდა საბჭოთა რეჟიმის მოტყუება. ვითომ ვკითხულობდი კურსს ამერიკათმცოდნეობის შესახებ, რეალურად კი ვკითხულობდი სოციოლოგიას. ყველაზე მნიშვნელოვანი, რაც შეცვალა ამერიკამ ეს იყო იმის შეგრძნება, რომ ყველა ადამიანი იბადება თავისუფალი და თანასწორი. ამ იდეებით ჩამოსული ვხვდებოდი, რომ საბჭოთა კავშირი იმ წყობით, რომლითაც არსებობდა წინ ვერ წავიდოდა და მართლაც, იმის შემდეგ სულ უკან მიდიოდა.
თქვენი კარიერია 1976 წელს საქართველოს ტელევიზიაში იწყება, სადაც საავტორო გადაცემა მიგყავდათ, მოგვიყევით თქვენს ჟურნალისტიკურ წარსულზე, რა ადგილი ეჭირა თქვენს ცხოვრებაში ჟურნალისტიკას – როგორც პროფესიას? დღევანდელ ჟურნალისტიკაზე რას გვეტყვით, რამდენად არის მიუკერძოებელი და გამართული მედია?
დელეგაცია იყო უცხოეთიდან ჩამოსული და მომიწია, რომ ვთარგმნიდი და კომენტარს ვაკეთებდი ერთდროულად, ალბათ მოეწონათ, რადგან თავისუფლად ვლაპარაკობდი, რაც იმ დროისთვის პრობლემას წარმოადგენდა. ადამიანები დაძაბულები იყვნენ, ენაც ცუდ მდგომარეობაში იყო, რადგანაც ხალხს ხშირად არ უხდებოდა საჯაროდ საუბარი, ბევრ პროგრამას რუსულად უჩვენებდნენ ტელევიზიით, ამის შემდეგ მიმიწვიის ტელევიზიაში. 18 წელი მიმყავდა გადაცემა, ეს ფაქტი ალბათ ნიშნავს იმას, რომ ცუდი არ იყო. ძალიან დიდი შეზღუდვები მქონდა, ყველა გადაცემაში აუცილებლად უნდა მქონოდა ერთი სიუჟეტი რუსეთზე, ამერიკის ჩვენება კი აკრძალული მქონდა. გადაცემას ერქვა გლობუსი, ჩემამდე ეს გეოგრაფიული ხასიათის გადაცემა იყო, მე ცოტათი შევუცვალე პროფილი და მსოფლიო კულტურაზე გავაკეთე აქცენტი. ავიღე ინტერვიუ ამერიკის პრეზიდენტ ჯეიმს კარტერისგან, ჩემამდე არცერთ ქართველს არ ქონია ინტერვიუ ამერიკის პრეზიდენტთან, ამ ინტერვიუს გაშვებაზე შემექმნა ძალიან დიდი პრობლემა, მიუხედავად იმისა, რომ პოლიტიკურ თემებზე საუბარი არ ყოფილა, ყველაფერი დამოკიდებული იყო მოსკოვზე და ყველას ეშინოდა მოსკოვის. საბოლოოდ ინტერვიუ გავიდა ეთრში, თუმცა ისეთ უცნაურ დროს, რომ თითქმის არავის არ უნახავს. გადაცემაზე მუშაობის პერიოდში ვცდილობდი, რომ საინტერესო გამეხადა ის და ადამიანებისთვის თავისუფლება და დემოკრატია შემეყვარებინა. ბუნებრივია დღევანდელი მედია გაცილებით უფრო მრავალფეროვანია, ზოგი ერჩის მაგრამ მე რატომღაც არ ვერჩი, ვფიქრობ საკმაოდ კარგი გადაცემებია საერთო ჯამში, თუმცა ზოგჯერ ძალიან დაბალ ხარისხსაც ვხედავ. მთლიანობაში ახალი ამბები ძალიან კარგია, არის კარგი გადაცემები, რომლებიც დასავლეთიდან არის გადმოტანილი. ენის მდგომარეობა გაცილებით კარგია. დღვანდელ მედიას მე ვუყურებ ძალიან დადებითად. რაც შეეხება ობიექტურობას, ყველაზე ობიექტური უნდა იყოს საზოგადოებრივი მაუწყებელი, რადგან ისინი არავისზე არ არიან დამოკიდებული, კერძო ტელევიზიები კი რეიტინგებსა და საშუალო სტატისტიკური ქართველის გემოვნებაზეა დამოკიდებული. როცა რაღაცაზე ხარ დამოკიდებული შენს დამოუკიდებლობას რაღაცა დოზით თმობ. რაც შეეხება პოლიტიკას, შეიძლება პოლიტიკურად დამოკიდებულება არის, რაც დამოკიდებულია ამა თუ იმ არხის მფლობელსა თუ სარედაქციო პოლიტიკაზე. საერთო ჯამში ქართული მედია ნორმალურად ვითარდება.
1992 წლიდან 2003 წლამდე ედუარდ შევარდნაძის მრჩეველი ბრძანდებოდით საგარეო პოლიტიკის საკითხებში. შევარდნაძე იყო ძალიან ძლიერი და ცნობადი პოლიტიკოსი, საბჭოთა კავშირის საგარეო მინისტრობის პერიოდში მას ძალიან დიდი გავლენა ქონდა თუმცა მისი პრეზიდენტობის პერიოდში საქართველო იყო დასუსტებული და არც ისე დიდი საგარეო მხარდაჭერა გააჩნდა. თქვენი აზრით რა შეცდომები დაუშვა მან ქვეყნის მართვისას?
პრეზიდენტ შევარდნაძეს მმართველობის დროს 1997 წლამდე ძლიერი საგარეო მხარდაჭრა ქონდა, ამ პერიოდში საქართველო ითვლებოდა ყველაზე რეფორმატორ სახელმწიფოთ ყოფილი საბჭოთა კავშირის ქვეყნებს შორის. საბჭოთა სისტემის შემდეგ მოხდა ძალიან დიდი ვარდნა და ქვეყანა ეკონომიკურადაც ძალიან სუსტი იყო. თებერვლის თვეში განხორციელებულმა ტერორისტულმა აქტმა პრეზიდენტ შევარდნაძეზე, შემდეგ 1998 წლის სექტემბრიდან დაწყებულმა რუსეთის ეკონომიკურმა კრიზისმა ძალიან დააკნინა ქვეყნის ეკონომიკა. 1999 წლიდან 2002 წლამდე სტაგნაციის პერიოდია, ქვეყანაში ყველაფერი ჩერდება და ძალიან ვითარდება კორუფცია, რომელიც ბიუჯეტის საწინააღმდეგოდ იყო მიმართული. გადასახადების გადახდა არავის უნდოდა და ქვეყანას, რომელსაც ბიუჯეტი საერთოდ არა აქვს, ან ძალიან მცირეა მას არაფერი შეუძლია.
2006 წლიდან საქართველოს ელჩი ბრძანდებოდით დიდ პრიტანეთსი, ხშირად ლაპარაკობთ თქვენს ლონდონურ ცხოვრებაზე, შეხვედრებზე დედოფალთან და ლონდონის მაღალ წრეებთან, როგორც ვიცი, ქალბატონ ნანასაც განსაკუთრებით ხიბლავდა ლონდონური ცხორების ტემპი, რა ეტაპი იყო ეს თქვენს ცხოვრებაში?
ნანას ძალიან უყვარდა ლონდონი, მას სულ ქონდა სურვილი, რომ ლონდონში ეცხოვრა და ძალიან მიხარია, რომ ეს სურვილი მაინც ავუსრულე. თვაისთავად მოხდა ის, რომ ნანამ იცხოვრა ლონდონში, მაგრამ დასანანია, რომ ეს არ მოხდა იმ დროს, როცა თავად ბევრი შეეძლო. ამ დროს ნანას უკვე უჭირდა სიარული, ჯოხით დადიოდა, მე ვეხმარებოდი სიარულში, როცა ელჩი ხარ ლონდონში ეს ნიშნავს ყოველდრიურ შეხვედრებს, მიღებებს დედოფალთან. ბუკინგემის სასახლის დიდ დერეფნებში სიარული მისთვის მარტივი არ იყო, მაგრამ მე ვეხმარებოდი, მიუხედავად მისი მდგომარეობისა, მას ძალიან მოსწონდა ყოველივე ეს, ჩვენ 5 წელი ვიცხოვრეთ ლონდონში. შეიძლება იცხოვრო ნიუ-იორკში ან რომელიმე სხვა ქალაქში მაგრამ ლონდონს აქვს განსაკუთრებული ტრადიციები, თითქოს ზღაპრისეული რეალობაა. ლონდონს სხვანაირი სიმშვიდე აქვს, პარკები, სიძველე მას მომხიბლვლელს ხდის, ლონდონზე კარგი საზოგადოებას არაფერი შეუქმნია თუ არ ჩავთვლით პარიზსა და რომს.
თქვენი ინტერესის სფეროების მრავალრიცხოვნობი სმიუხედავად, როგორც ვიცი, თქვენს ცხოვრებაში ძალიან დიდი ადგილი უჭირავს, მუსიკას, ხელოვნებასა და ლიტერატურას, ჯერ კიდევ სკოლის ასაკში შეასრულეთ კონცერტზე მოცარტის „ფანტაზია“. თუ შეიძლება მოგვიყევით „ირაკლიანაზე“ „ნარგიზზე“, როგორ შეიქმნა ეს მუსიკალური ნაწარმოებები და რას ნიშნავს მუსიკა გელა ჩარკვიანის ცხვორებაში?
ირაკლი, რომ ცოცხალი ყოფილიყო მე ”ირაკლიანას” არ დავწერდი, როდესაც შენი შვილი ხდება მწერალი და მუსიკოსი შენ მას აღიქვამ, როგორც ბავშვს და კითხვისას ბოლომდე ვერ აღიქვამ ნაწერს. მის სიცოცხლეში მე, რა თქმა უნდა, ვიცოდი ის რას წერდა, თუმცა ასე ღრმად ჩართული არ ვიყავი. ჩემი მშობლების, ნანასა და ირაკლის გარდაცვალების შემდეგ რატომღაც გამიჩნდა ძლიერი სურვილი, რომ ვალები გადამეხადა, თითქოს ვალი მქონდა ყველასი და რაღაც უნდა გამეკეთებინა მათთვის. წიგნი, რომელიც თქვენ ახსენეთ, ინტერვიუ მამასთან” იყო რაღაც ვალის მოხდა მამაჩემის წინაშე და მიხარია, რომ ბესტსელერი გახდა. ნანაზე, ჩემს მეუღლეზე მე გავაკეთე ფილმი, რომელიც არის იუთუბზე ატვირთული და ქვია “To Nana by Gela Charkviani”, ეს არის კინოკამერით წლების განმავლობაში გადაღებული კადრები, ფილმში ჩემი მუსიკაა გამოყენებული, იქ სადაც ძალიან ტრაგედიული და მძიმე მომენტია ირაკლის მუსიკა მაქვს გამოყენებული. რაც შეეხება ”ირაკლიანას”, მიკვირს როგორ დავწერე, არ მქონდა მიზნად ამის დაწერა, უბრალოდ დავჯექი ფორტეპიანოსთან, რომლის უკან არის ირაკლის დიდი პორტრეტი, რომელიც სრულიად შემთხვევით ვიპოვე სლაიდზე, ირაკლი ამ პორტრეტზე არის 29-30 წლის ასაკში, ასეთ ასაკში იშვიათია ირაკლის სურათები, უბრალოდ დავიწყე ირაკლის ერთ-ერთი სიმღერის დაკვრა, თითქოს ირაკლი მკარნახობდა საით უნდა წავსულიყავი და რა დამეკრა, ავიღე ირაკლის 20 სიმღერა და ჩემებურად დავამუშავე. ეს ეძღვნება ირაკლისა და ნანას. ირაკლი ძალიან კარგი მელოდისტი იყო, თავისუფლად წერდა, არ ართულებდა.
ირაკლიზე, როგორც ფენომენზე, მოგვიყევით, როგორც ვიცი თქვენ განსაკუთრებულად იღებდით მონაწილეობას მის აღზრდაში, მამა-შვილს გქონდათ თამაშები, რომელიც გონების გავარჯიშებას უწყობდა ხელს, რამდენად იმოქმედა ამ ყველაფერმა ირაკლის შემოქმედების ჩამოყალიბებაზე? და იყო თუ არა ირაკლის შემოქმედება და მთლი მისი ცხოვრება პროტესტი რეალობისადმი?
გონებრივი თამაშები გვქონდა, იყო რითმობანა და სხვა, თუმცა ამას მის შემოქმედებაზე ალბათ ზეგავლენა არ მოუხდენია, უნიჭო ადამიანს რაც უნდა ეთამაშო მაინც არ შეიცვლება, ნიჭიერ ადამიანს კი ჭირდება ატმოსფერო,სადაც ის გრძნობს, რომ განახლება კარგია, შემოქმედებითობა კარგია. მე ვეუბნებოდი სიტყვას მას კი უნდა გაერითმა მაგალითად ბალი და ბარი, თავიდან მარტივად, შემდეგ უფრო ვართულებდი, მერ თვითონ მოდიოდა და მეუბნებოდა, რომ მან თვითონ მოიგონა რითმა, მეორე თამაში იყო პარადოქსობანა, ვასწავლიდი რა არის პარადოქსი, რომ ეს ისეთი გამოთქმაა, რომელშიც შიგნითვე დევს ცოტა უცნაური წინააღმდეგობა, თვითონ უცებ მითხრა ”მე ისე მშია, რომ მწვადსაც კი არ შევჭამ”, ვთამაშობდით ასევე ოქსიმორონობანას, როდესაც ორი სიტყვა ერთმანეთს გამორიცხავს, მაგალითად მწარე სიამოვნება, ტკბილი ტკივილი, ესეც კარგია შემოქმედებითად, როდესაც ოქსიმორონებს ქმნი ეს მეტაფორას გინვითარებს. რაც შეეხება მუსიკას, ირაკლი იდგა და მიყურებდა როდესაც ვუკრავდი, ის წარმოიდგენდა, რომ აუცილებელია ლექსი დაწეროს ადამიანმა, დაუკრას, იმღეროს, როდესაც ნიჭიერი ადამიანი ითავისებს იმას, რომ შემოქმედება საჭიროა, მაშინ ის ბუნებრივია ამას გააკეთებს, შეიძლება ირაკლი, რომ სხვა ოჯახში დაბადებულიყო, სადაც საერთოდ არ სცოდნოდათ რა იყო რითმობანა ან ოქსიმორობანა მას მაინც გაეკეთებინა ყველაფერი მაგრამ ეს თამაშები რომ დაეხმარა ეს ფაქტია. ხშირად ამბობენ, რომ ირაკლის შემოქმედება იყო პროტესტი რეალობისადმი, ყველა შემოქმედება პროტესტია, თუკი შემოქმედება ნამდვილია ის აუცილებლად ნოვატორულია. ვფიქრობ, რომ ირაკლის ქონდა ნორმალური კონსერვატიული, შემოქმედებითი პროტესტი ალბათ საზოგადოების წინააღმდეგ. მიმაჩნია, რომ კარგი ხელოვნება შეიძლება ჩათვალო ყოველთვის, რომ რაღაც პროტესტის შედეგია.
თქვენ ერთერთ ინტერვიუში ახსენეთ, რომ „ირაკლიმ იცოდა, რომ აუცილებლად გაუგებდნენ, ოღონდ გვიან“ ამ ციტირებას ვახდენ იმიტომ, რომ მინდნა გაგახსენოთ ინციდენტი, როდესაც ირაკლის სიმღერა „შენ აფრენ“ მაშინდელი პარლამენტის განხილვის საგანი გახდა, თვითონ ირაკლი ამ ამბავს ,როგორც ვიცი, კარგად შეხვდა, რას გრძნობდა ამ დროს გელა ჩარკვიანი როგორც მამა?
მართალია, ირაკლის ძალიან გაუხარდა ეს ამბავი, ჩემთვის მძიმე იყო იმიტომ, რომ ხალხი, რომელიც ამ ამბავში მონაწილეობდა იყო ჩემი ნაცნობების წრე, მეორეს მხრივ წარმოიდგინეთ, ჩემი მეგობრები მათი მეუღლეები ხომ სხვანაირად უყურებდნენ ამ ამბავს, ისინი ალბათ წარმოიდგენდნენ, რომ ”ვაი რა საშინელება დაემართა გელას! ” მაგრამ, მე ამ ყველაფერს არ ვუყურებდი ძალიან ცუდად, რადგან მე მესმოდა რა ხდებოდა. ეს იყო ახლის ბრძოლა დაკონსერვებულ სიძველესთან. სხვათაშორის, ამასწინათ პატარა ნანასთან ვლაპარაკობდი სახელზე, ცნობადობაზე და მან ინგლისურად მითხრა, რომ ცნობილობა ცუდი არ არსებობს, როცა ცნობილი ხარ ეს უკვე კარგია, ეს სადღაც ირაკლის პრინციპს ჰგავდა. ირაკლის ეს უხაროდა, ის ხედავდა, რომ ის რასაც თვითონ აკეთებდა უფრო მოწინავე იყო, ვიდრე ის რასაც უპირისპირდებოდა. თავის თავში აბსოლიტურად დარწმუნებული იყო, ლექსებშიც აქვს ასეტი ფრაზა ”მე გადავუფრენ ჩემს ქანდაკებას” როგორც ჩანს მას ეჭვვი არ ეპარებოდა საკუთარ თავში. ნიჭიერი კაცი იყო და ეტყობა გრძნობდა.
როგორ ფიქრობთ ირაკლის პროტესტმა გაიმარჯვა? დღეს რომ ირაკლი ჩვენთან იყოს, თქვენი აზრით, რას შეცვლიდა ან რისი შეცვლის სურვილი გაუჩნდებოდა თანამედროვე საზოგადოებაში?
ეგ უკვე აღარ ვიცი. ვიცი, რომ ისევ ისეთივე აქტიური იქნებოდა, მაგრამ ირაკლი ამ ხნის ვერ იქნებოდა, ირაკლის არ უნდოდა ხანში შესვლა, ამიტომაც ამ ასაკში ირაკლის წარმოდგენა ძალიან ძნელია. მას ლექსშიც აქვს ასეთი ფრაზა, ”ვის უნდა იმან მოწრუპოს ის მჟავე წყლები, ხალხში რომ ქვია ტკბილი სიბერე”, ლექსშიც, რომანშიც 44 წელს ასახელებს და 44 წლისა წავიდა. მას არ უნდოდა სიბერე, ირაკლი ამ ხნის წარმოუდგენელია, მაგრამ შეიძლებოდა გაქცეოდა ამ ყველაფერს, სადმე უდაბნოში, ალბათ არ ენდომებოდა ხანშიშესული კაცის ამპლუაში ყოფნა.
ნანაზე მოგვიყევით, გვინახავს მისი თამამი სატელევიზიო გამოსვლები, ასაკთან შედარებით ჭკვიანი და აქტიური ბავშვია, როგორია ბაბუა და შვილიშვილის ურთიერთობა?
ხომ ხედავთ რა მითხრა ცნობადობაზე, ”არ არსებობს ცუდი ცნობადობა, თუ ცნობილი ხარ ეს უკვე კარგია”, ეს ძალიან კარგი ნათქვამია. ადვილი ბავშვი არ არის, მთლიანობაში მიჯერებს, მეცადინეობს, უხარია, როდესაც კარგ ნიშანს იღებს, ეს უკვე კარგია, ზედაპირულად არ უყურებს სწავლას. კულინარია იტაცებს, ბოლო დროს მეუბნება, რომ დეგუსტატორობა აინტერესებს, გასტრონომიული ჟურნალიზმი, მსახიობობაც უნდა. კარგად იცის რა ხდება მსოფლიოში, საჭმელს ყოველთვის თვითონ აკეთებს, ამ დილითაც როგორც კი ადგა თვითონ გაიკეთა საუზმე, ბანანი და ავოკადო აურია ერთმანეთში. ჯერ ადრეა მაინც თქმა, ჯერ მხოლოდ 11 წლისაა.
თქვენს გეგმებზე მოგვიყევით ბატონო გელა, რას გეგმავთ შემოქმედებითად, ხომ არ წერთ რამეს?
ელიზაბეტ ტეილორს უთხრეს, რა ბედნიერი ქალი ხართ, კარგი გარეგნობა გაქვთ, ლამაზი ქმარი, სიმდიდრე დაწარმატებებიც გქონდათო, ელიზაბეტმა კი უპასუხა თქვენ დაგავიწყდათ, ერთი რამე არ მაქვს – მომავალიო. ეს ისე მოგიყევით, ჩემს თავთან არ ვავლებ პარალელებს (იცინის) პირდაპირ გეტყვით, ძალიან დიდი გეგმები არ მაქვს. მინდა კიდევ ერთი წიგნი დავწერო, უკვე ვწერ. ვაპირებ მემუარული წიგნი დავწერო, რომელშიც იქნება ყველაფერი ჩემი ცხოვრებიდან, მაგრამ ასე ქრონოლოგიურად არ იქნება დალაგებული. ალბათ დაიწყება 90-იანი წლებიდან, რომელზეც უკვე ვისაუბრეთ, შემდეგ იქნება გასვლა ჩემს ბავშვობაზე, მომავალზე, ვფიქრობ, ეს მძიმე წიგნი იქნება დასაწერად, რადგან სტილი უნდა შევარციო. არ მინდა ეს წიგნი გავდეს პოლიტიკოსის ან დიპლომატის მემუარებს. მსგავს წიგნებს ვკითხულობ ახლა, რომ მას არ დაემსგავსოს ჩემი ნაწერი, მინდა იყოს აბსოლიტურად დოკუმენტური, ფაქტებზე დაყრდნობილი, მხატვრულსაც გავდეს და ოდნავ ფილოსოფიურიც იყოს. ახალი მუსიკის დაწერას ჯერ არ ვაპირებ, თუმცა ახლახან დავწერე ეტიოდუ და მალე გამოვუშვებ. ”ლეკური” ქვია, ცოტა უცნაური ლეკური მაგრამ ცეკვა შეიძლება. თუ მოვასწარი დაწერა ამ წიგნს დავწერ, მაგრამ ეს არ მაძალებს იმას, რომ აუცილებლად უდნა მოვასწრო, თუ არ მოვასწრებ ეგეც არაუშავს.
”ბოლო 15 წლის მანძილზე ერთ უცნაურ სიას ვადგენ, შიგ შემყავს ყველა, ვინც ცხოვრებაში შემხვედრია და ვისი სახეც მახსოვს, ამ წუთისათვის ამ ჩამონათვალში თითქმის 3 ათასამდე სახეა, ახლოებელი, შორებელი, საყვარელი თუ საძულველი, ქედმაღალი და ქედმოხრილი, ყოვლისშემძლე და არაფრისშემძლე, მორალისტი თუ როსკიპი, სიაში შეყვანაზე არც ნაცნობი ცხოველებისთვის მითქვამს უარი, დრო ჩემს ცნობიერებაში ყველას ქიმერებად აქცევს, ”ნაცნობ ქიმერათა ფერხული” – ასე დავარქმევ წიგნს თუ არ გადავიფიქრე მისი დაწერა და თუ მოვასწარი, ხილული სამყარო-მაია, ხომ არაფერია თუ არა მოძრავ ქიმერათა უწყვეტი ნაკადი” (”ნაგელარა”- გელა ჩარკვიანი).
30.09.14
ესაუბრა
ნინა პირტახია
Discussion about this post