კარგი სიტყვაა სახლი, გადამწონი, ძვირფასი, სირბილე დაჰყვება აქა-იქ და სიმძიმეც შეეპარება ხოლმე. სახლები სუნთქავენ, დადიან, გრძნობენ ან დგანან; ახლოები არიან ან შორები; თბილები ან ყინულის ყუთები და საერთოდაც, სავსეები ან ცარიელები. ჩვენ ვირჩევთ ან უკუღმართობას წამოვეგებით და უადგილოდ ვიჭედებით ხოლმე მათში. ნებისმიერ შემთხვევაში, სახლები გვჭირდება.
***
ჩაქროლებამ გამაღვიძა, წამოვდექი, გამოვაღე ფანჯარა და ქარი შემოვუშვი. დიდხანს ბორგავდა ოთახში, ვერაფრით დაწყნარდა, ,,სხვა გზა არ მაქვს-მეთქი”, გავიმართლე თავი და უკან გავუშვი. აბსოლუტურ სიმშვიდეში აღმოვჩნდი, იმდენად აბსოლუტურში, რომ შიშმა ამიტანა. კედლებს დავუწყე თვალიერება, ნაცნობი ვერაფერი ვნახე და საშინლად გავბრაზდი, რომ მუშამ ორიოდე დღის წინ წარწერები და ფოტოები ჩამოხია. არცერთი კედელი აღარ მეუბნებოდა, რომ ,,ზღვა ჩემთან მოვა.” მომენტალურად ვიპოვნე კალამი და დიდი ასოებით მივაწერე მარჯვნივ ,,ერთ დღეს ჩემს ფანჯრებთან ზღვა მოექცევა”. მომეჩვენა, რომ კედელმა გამიღიმა, არადა ჰალუცინატორების მიღებას ან გადამეტებულად დალევას ვერ დავაბრალებდი ამ ფაქტს. მეც გავუღიმე, დაახლოებით ტუჩის კუთხიდან.
მერე ვფიქრობდი, ვფიქრობდი სახლზე, რომელიც არასდროს მქონია. იმ სახლებზე, ყოველ წელს რომ ენაცვლებოდნენ ერთმანეთს. იმათზეც, რომ არ ვუყვარდი და ყოველ წასვლაზე მაძახებდნენ, ნუ ბრუნდებიო. და ადამიანებზე – სახლებივით, ზურგზე რომ იკიდებ და მიათრევ. ან იმათზე, თვითონ რომ მოგყვებიან ყველა ჯოჯოხეთში და შენთან ერთად უყურებენ თვალებში შიშებს. ან იმათზე, რომ დგანან და გელოდებიან, როდის შეაღებ და გაუტალახებ ზღურბლს. და ყველაზე მეტად ვფიქრობდი სახლებზე, მათი სახლი რომ უნდა გახდე – მოზიარე ნგრევებისა და შენების, დასვრისა და დალაგების, გაფუჭებისა და შეკეთების, გაახლების მოზიარე. ასეთი სახლები ცოტაა, ვერგასაყოფი, ალბათ ამიტომაც რჩება შვიდი მილიარდი ადამიანიდან ბევრი უსახლოდ, უკაროდ, უფანჯროდ, უზღურბლოდ.
და მეც დავრჩი კედლებში, სადაც არასდროს იდგა ბედნიერება. არ გვედგა საყრდენები, ჩვენთან არ ისმოდა მუსიკის ხმა, არავინ უყურებდა ფრანგულ ფილმებს, არავინ ხატავდა და ვიყავით ასე – იატაკზე გულაღმა გაწოლილები და ვაშტერდებოთ თეთრ ჭერს, რომელსაც ოდესმე აუცილებლად გაუჩნდებოდა ბზარები. ჭერს დაბზარვას ჩვენ ვასწრებდით, ვიქსაქსებოდით და ნაწილებად დაშლილები გავრბოდით. ვერ დავიღალეთ.
***
ერთხელ დედას სახლი უნდა ვაჩუქო, ნამდვილი და მივწერო წერილი იმ სახლების შესახებ, რომლებსაც დუმილი ურჩევნიათ, მაგრამ არასდროს შორდებიან მეპატრონეებს. მაგრამ მეც უნდა მქონდეს სახლი – ღია და სავსე, ბევრი საყრდენით, ნიჟარებითა და მუსიკით გაჭედილი. ჩემი სახლი უნდა სუნთქავდეს და მის ფანჯრებთან ზღვა მოექცეს, რადგან მოქცევა ისაა, რასაც ვერ გავურბივართ.
მეტი, ალბათ, არაფერი.
ლიკა ჯანყარაშვილი