თანამედროვე პირობებში ქვეყნის განვითარების ერთ-ერთი მაჩვენებელი არის განათლების ხარისხის მაღალი დონე. განათლების სფეროს გაუმჯობესება და დარეგულირება ხელისუფლების პრიორიტეტული ამოცანაა. ჩატარებულმა გამოკვლევებმა აჩვენეს, რომ საქართველოს ცუდი მაჩვენებლები დაუფიქსირდა განათლების სფეროში.
რითი არის გამოწვეული საქართველოში განათლების დაბალი ხარისხი და რა შეიძლება გაკეთდეს არსებული სიტუაციის გაუმჯობესებისთვის – ამ საკითხებზე გვესაუბრა განათლების მინისტრის ყოფილი მოადგილე დავით ზურაბიშვილი.
ბატონო დავით, რა არის განათლების სფეროში სერიოზული ჩავარდნის მიზეზი, რა შეცდომები დაუშვა წინა ხელისუფლებამ და რა უნდა გააკეთოს ახალმა? ახალი საკანონმდებლო ცვლილებები რამდენად შეუწყობს ხელს განათლების ხარისხის გაუმჯობესებას ქვეყანაში?
პირველ რიგში ავღნიშნავ, როს საშუალო და უმაღლესი განათლება ერთმანეთთან კავშირში უნდა იყოს, რაც არასდროს არ ყოფილა. საშუალო განათლება, შეიძლება ითქვას, ეს ერთი დიდი მინუსია, თუ არ ჩავთვლით გამოცდების ჩაბარების სისტემას. მე მაქვს მხედველობაში სკოლაში მიმდინარე სწავლება, არსებული სასწავლო პროგრამები, პედაგოგების გადამზადება. ადრე არსებული სიტუაციიდან გამომდინარე, მოსწავლეს არ გააჩნდა სწავლის მოტივაცია, ვინაიდან გამოცდების ჩაბარებას მასწავლებელთან სიარულის შემთხვევაში შეძლებდა, სკოლის ნიშანს კი არანაირი მნიშვნელობა არ ჰქონდა. ამ მდგომარეობამ გამოიწვია ის, რომ მოსწავლეები აღარ დადიოდნენ სკოლაში.
წინა ხელისუფლების დროს შაშკინმა, ასე ვთქვათ, კონცლაგერებში არსებული მვსგავსი მეთოდების მეშვეობით, გადაწყვიტა ამ სიტუაციის მოწესრიგება და მანდატურები შეიყვანა სკოლებში. ამის შედეგად მოსწავლეთა დასწრება სკოლებში გაიზარდა, თუმცა კიდევ ბევრი მინუსი დარჩა განათლების სისტემაში.
ახალ ხელისუფლებას ჯერ ვერ მოვთხოვთ პასუხს, ვინაიდან პირველი ნაბიჯები განხორციელდა სოციალურ სფეროში, შეიზღუდა მანდატურების გარკვეული უფლებამოსილებები, დარიგდა უფასო სახელმძღვანელოები.
,,უმაღლესი განათლების შესახებ’’ ვეტოდადებულ კანონში შევიდა ცვლილებები, აღნიშნული ახალი კანონი რას მოუტანს განათლების სისტემას?
მიმაჩნია, რომ ცვლილებების განხორციელება დადებითად აისახება განათლების სისტემაზე. ასე მაგალითად, ცვლილებების შედეგად პრემიერ-მინისტრი აღარ დანიშნავს რექტორის მოვალეობების შემსრულებელს. კიდევ ერთი მნიშვნელოვან ცვლილებას წარმოადგენს ის, რომ დოქტორანტს არ შეეძლება შეითავსოს პროფესორის უფლებამოსილებები.
როგორც ცნობილია, ყველა წესიდან არის გამონაკლისი, და არც ეს შემთხვევაა გამონაკლისი. თუ გვექნება ისეთი შემთხვევა, როცა პროფესია დაკავშირებულია ახალ ტექნოლოგიებთან და ამ დარგში არ იქნებიან კვალიფიციური პედაგოგები, შესაძლოა დოქტორანტმა განახორციელოს პროფესორის გარკვეული უფლებამოსილებები.
თქვენი აზრით, ახალი კანონის მიღებით იზღუდება თუ არა უნივერსიტეტების ავტონომია?თუ არის მსგავსი პრობლემები სხვა სახელმწიფო ან კერძო უმაღლეს სასწავლებლებში?
მიმაჩნია, რომ ახალი კანონის მიღებით უნივერსიტეტების ავტონომია არანაირად არ იზღუდება. აღნიშნულ კანონს ძირითადად აპროტესტებდა ილიას სახელმწიფო უნივერსიტეტი. მათ ყავთ დოქტორანტები, რომლებსაც მაინც და მაინც პროფესორობა უნდოდათ. ილიას უნივერსიტეტი ამ კანონის წინააღმდეგი იყო, რადგან ბევრი ლექტორი ნაციონალური მოძრაობის წარმომადგენელი არის და მათგან ბევრს არ გააჩნია დოქტორის ხარისხი. როგორ შეიძლება სტუდენტი დაინიშნოს პროფესორად, თუ რასაკვირველია, გენიოსი არ არის. თუმცა კიდევ ერთხელ ავღნიშნავ, არსებობს გამონაკლისებიც, კონკრეტულ სიტუაციას გააჩნია.
18.09.13
მარინა ფიდუაშვილი
Discussion about this post