წუთისოფელი

სოფელი, რაგინდ არანორმალურიო იყოს, ის ასპარეზია, სადაც ქრისტიანულ ცხოვრებას ვიწყებთ. რაოდენ სწორადაც უნდა ვცხოვრობდეთ, რაოდენ ჭეშმარიტი ქრისტიანული შინაარსითაც უნდა აღვივსებდეთ, ცხოვრებას, მაინც შეგვრჩება „მე“ – ს თაობის რაიმე ბეჭედი. საკმაო სიმდაბლე გვმართებს რათა ეს ვსცნოთ. ამითვე დავიწყოთ.

არსებობს ორი მცდარი დამოკიდებულება სულიერი ცხოვრებისადმი, რომელთაც მრავალნი მართლმადიდებელი ქრისტიანისთვის სანიმუშოდ მიიჩნევენ. პირველი უფრო გავრცელებული გულისხმობს, უბრალოდ, ჟამისაებრ სვლას – შეგუებას როკ მუსიკასთან, თანადროულ მოდებსა და გემოვნებებთან და ჯაზის ეპოქის საერთო რიტმთან. ხშირად ამგვარი ცხოვრებისგან შორეული, ძველმოდური მშობლებიც შემწყნარებელი ღიმილით უყურებენ, თუ ვითარ შეცვივიან შვილნი მათნი გულისთქმათა უცნაურთა და მავნებელთა.

ეს გზა ქრისტიანული ცხოვრების სრული გაცამტვერებაა, ეს არის სულის სიკვდილი. ზოგიერთნი ჯერაც ინარჩუნებენ გარეგნულ წესიერებას ამა სოფლი სულთან უბრძოლველად მაგრამ, შინაგანად ესენიც მკვდარნი ან მომაკვდავნი არიან, და, რაც ყველაზე უფრო სავალალოა, სანაცვლოდ მათი შვილები ზღავენ სხვადასხვაგვარი სულიერი აშლილობითა და სნეულებით, რომლებიც უმეტესად ვრცელდება. თავის მკვლელთა სექტამ, რომ ეგზომ ეფექტურად დაასრულა არსებობა ამ ოთხი წლის  წინ ჯოუნსთაუნში, მისი ერთ-ერთი ლიდერი ბერძენი მართლმადიდებელი მღვდლის ახალგაზრდა ქალიშვილი იყო. „ქისს“-ის მსგავსი სატანისტური როკ-ჯგუფები ყოფილი მართლამდიდებელი რუსი ჭაბუკებისგან შედგება… ეს ორიოდე თვალსაჩინო ნიმუშია. მართლამდიდებელთა უმრავლესობა ამ ზომამდე არ მიდიდს, ისინი ოდენ მისდევენ გარშემომყოფთ, გარემომცველ არაქრისტიანულ მსოფლიოს და ქრისტიანული  ცხოვრების უმცირეს სახედაც აღარავის ექმნებიან. ეს არასწორია, ქრისტიანი უცხო უნდა იყოს სოფლისგან – ეს არის ერთ-ერთი უმთავრესი თვისება, რომლის შეძენაც აუცილებელია კაცის ქრისტიანად აღზრდისათვის. უიმისოდ ნურავინ მიიჩნევს თავს ქრისტიანად, მით უფრო მცდარია მეორე უკიდურესობაც, რომელსაც ცრუ სულიერება შეიძლება ეწოდოს. ჩვენს დროში, რა უმეტესად ხელმისაწვდომი ხდება სულიერი ცხოვრების ამსახველი მართლმადიდებელი ლიტერატურა და უმეტესად ვრცელდება სულიერი ბრძოლის გამომხატველი ტერმინოლოგია, მით უმეტესთა და უმეტესტათვის იქცევა ბჭობისა და განმარტების საგნად. ისიქაზმი, იესოს ლოცვა, ასკეტური ცხოვრება, მაღალთა შინა ლოცვით გება და უაღმატებულესი წმინდა მამები – სიმეონ ახალი ღრმთისმეტყველი, გრიგოლ პალამი, თუ გრიგოლ სინელი. ცხადია, თავისთავად ფრიად კარგია მართლმადიდებელი სულიერი ცხოვრების  ამ ჭეშმარიტად საზეო საკითხთა ცოდნაცა და იმ დიდ წმიდათა პატივისცემაც, რომელნიც თავად შედგომილ იყვნენ მას. ოღონდ უდიდესი სიფხიზლითა და სიმდაბლით თუ არ ვსცანით, რაოდენ შორსაა ჩვენ ყოველთგან  ისიქასტთა ღვაწლი და რაოდენ მოუმზადებელნი ვართ მასთან მისაახლოებლადაც კი, მაშინ ჩვენი მისდამი ლტოლვა დარჩება მორიგ გამოხატვად ჩვენი ეგოცენტრული პლასტსმასის ეპოქისა.

ნება მომეცით, კიდევ ერთხელ შეგახსენოთ, რომ ორსავე უკიდურესობას უნდა ვერიდოთ – გამიწიერებასაც და გადაჭარბებულ  სულიერებასაც; გარნა ეს იმას კი არ ნიშნავს, რომ ერთი მხრივ, ამა სოფლის კანონიერი მოთხოვნები უგულვებელვყოთ, ხოლო მეორე მხრივ, ისიქაზმის დიდ მამათა პატივისცემა დავუტევოთ და მათი გონიერი სწავლებით სარგებლობაზე უარი ვთქვათ, ან ჩვენი შესაძლებლობისა და გარემოებათა შესაფერი იესოს ლოცვა  მოვიშალოთ. არა, ეს ყოველივე უნდა ვყოთ, ოღონდ ჩვენსავე დონეზე, მიწასთან ახლოს, საჭიროა (და დღესდღეობით ყოვლად აუცილებელია მართლმადიდებელ ქრისტიანად ყოფნისთვის), ნათლად შევიცნოთ, რა ეპოქაში გვიწევს ცხოვრება, რაოდენ ცუდად გულისხმავყოთ და მცირედ ვგრძნობთ ჩვენს მართლმადიდებლობას, რაოდენ შორს ვართ არამცთუ გარდასულ დროთა წმიდათაგან, არამედა ასიოდე წლისწინ, გინდა ერთი თაობის წინ მცხოვრებ უბრალო მართლმადიდებელ ქრისტიანთაგან, და რაოდენი ძალა უნდა ვიხმართ, რომ აქ თუნდაც გავიტანოთ მართლმადიდებელ ქრისტიანებად.

მასალა ეკუთვნის

იღუმენ მამა გაბრიელ ჯიქიას